getuigenis

"Ik ben zo onzeker, ik kom altijd bedrogen uit, waarom doen anderen me zoveel pijn..."

...klonk het vaak toen ik pas bij StressLabo kwam.

Helpende (commerciële) hand?

Ze luisterde heel geduldig en zei plotseling: 'Je kan er wat aan doen en ik kan jou daarbij helpen, als je dat wil'. Ze wees naar de anti-stress brochures op haar bureau. 'Och Here', dacht ik, 'Die wil wat bijverdienen' en 'Vast wel weer een praatgroep waar je alles in 't midden moet smijten'.

Veranderen

Anderzijds mocht - zacht uitgedrukt - in mijn leven wel één en ander veranderen: een onvolwassen en stroeve relatie met mijn ouders, een laatste waarschuwing van de directeur, collega's die me niet au sérieux namen of me als zondenbok beschouwden, een vriend voor wie ik meer chauffeur en sponsor was.

Slachtoffer of strijdbare

Ik verliet de spreekkamer met een boek in de hand, 'Niet morgen, maar nu' van Wayne Dyer. Ik zette me open voor het boek, liet het doordringen door toepassing op het eigen leven. Zo zag ik in dat ik heel wat vervelende kanten van mijn leven kon veraangenamen. Leren uit de ervaring van anderen sprak me aan, samen aan iets werken. Zo dacht ik terug aan de anti-stress cursus in groep en tekende in.

De eerste les

Daar zaten we dan in de wachtkamer, voor onze proefles. Onwennig en nerveus. Nadat ieder zich daar op de gezellige zolder had voorgesteld, kwamen we al losser. Het uitgangsprincipe van openheid tegen ieder groepslid en discretie naar buiten, overtuigde me volledig om, samen met anderen, aan mezelf te sleutelen. Om in mezelf te investeren, voor nu en later.

De volgende grote stap

Opmerken dat je nerveus wordt in een bepaalde situatie was een volgende stap. Iemand anders stress-mechanismen horen schept meer klaarheid dan gepieker en zelfbeklag. Er groeit een band, want je bent niet de enige met dat probleem. Elkaar steunen en opvangen is nodig; loskomen uit ongunstige patronen vraagt veel energie. Maar er komt ook veel kracht vrij. Bijvoorbeeld toen ik kon vertellen hoe ik kalm maar beslist een collega terechtwees, die me ten ontrechte van iets betichtte. Of toen een ander groepslid na zware hyperventilatie weer voltijds aan de slag kon.

Nerveus nu

Natuurlijk is dit mijn heel individuele verhaal. Maar nu maak ik me wel nerveus als ik iemand hoor praten in de zin van 'ik heb het zo kwaad, maar ik kan er hoedanook niets aan veranderen, ik ben nu eenmaal niet iemand die geluk heeft'. Jammer, denk ik dan. Jammer dat je het daarbij laat. Dat je niet beseft dat je de kracht in je hebt om er wat aan te doen. Een kracht die je kan ontdekken en stimuleren. Bijvoorbeeld in de lessen van het StressLabo.

Vandaag: een veranderd veranderend leven

Als je maar wil heb je veel meer zelf in de hand dan je aanvankelijk dacht. Ik voel me gelukkiger en vrijer, aantrekkelijker ook. In privé- en beroepssfeer word ik meer gewaardeerd omdat ik keuzes maak, verantwoorde keuzes. Stress zie ik nu aankomen, ik kan hem beter inschatten en er gerichter mee handelen. Natuurlijk ga ik soms nog op mijn gezicht. Maar minder. En als het gebeurt is het geen schande. Tenzij ik in zelfbeklag blijf liggen. Maar daar beslis ik zèlf over!